Միշ՛տ էլ սիրածին պատահաբար են պատահում կյանքում Ու հրաժեշտ են տալիս սիրածին անհրաժեշտաբա՜ր...
Թե կուզես՝ լռի՛ր։ Թե կուզես՝ ոռնա՜, Թե կուզես՝ ծամիր սեփական լեզուդ, Թե կուզես՝ խցիր բերանըդ բարձով, Թե կուզես՝ ոտքով հարվածիր բարձին. Հավատացյալ ես՝ հայհոիր աստծուն, Հավատացյալ չես՝ աստծուն հավատա. Թե կուզես՝ ուզիր է՛լ չուզել - իզո՜ւր, Թե կուզես՝ ուզիր է՛լ չապրել - իզո՜ւր... Ու, եթե կուզես, ապրելն այս է հենց, Եվ սերն իսկական հենց այս է որ կա.
- Պատահաբար ես պատահում կյանքում, Անհրաժեշտաբար հրաժեշտ տալիս...
Ասում են, թե միանգամից կեանքում ոչի՜նչ չի կատարվում. Միանգամից ո՛չ մի կարպետ և ո՛չ մի գորգ չի պատռվում, Միանգամից բերդ չի շինվում ու չի քանդվում միանգամից, Միանգամից ձյուն չի գալիս և չի փչում անգամ քամին։
Մի՛րգ չի հասնում միանգամից, ո՜ւր մնաց թէ՝ խելօքանան, Զո՛յգ չեն կազմում միանգամից, ո՜ւր մնաց թէ՝ երեքանան։ Միանգամից չեն կշտանում և չեն զգում ջրի կարիք, Ո՞չ այսօրն է անցեալ դառնում, ո՛չ էլ վաղն է դառնում գալիք։
Այս ամենը ճիշտ է, հարկա՛վ, Հենց այսպս է, ինչպես որ կայ։ Սակայն եթե իմ կեանքի մեջ գէթ հարցնեին մի՛ անգամ ինձ, Թե ես ի՞նչ եմ գերադասում Ու երազում։ Ես կասեի. Ինչ լինում է՝ թող որ լինի միանգամի՜ց...