Ասում են, թե միանգամից կեանքում ոչի՜նչ չի կատարվում. Միանգամից ո՛չ մի կարպետ և ո՛չ մի գորգ չի պատռվում, Միանգամից բերդ չի շինվում ու չի քանդվում միանգամից, Միանգամից ձյուն չի գալիս և չի փչում անգամ քամին։
Մի՛րգ չի հասնում միանգամից, ո՜ւր մնաց թէ՝ խելօքանան, Զո՛յգ չեն կազմում միանգամից, ո՜ւր մնաց թէ՝ երեքանան։ Միանգամից չեն կշտանում և չեն զգում ջրի կարիք, Ո՞չ այսօրն է անցեալ դառնում, ո՛չ էլ վաղն է դառնում գալիք։
Այս ամենը ճիշտ է, հարկա՛վ, Հենց այսպս է, ինչպես որ կայ։ Սակայն եթե իմ կեանքի մեջ գէթ հարցնեին մի՛ անգամ ինձ, Թե ես ի՞նչ եմ գերադասում Ու երազում։ Ես կասեի. Ինչ լինում է՝ թող որ լինի միանգամի՜ց...
ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ
|