Նա ուներ խորունկ երկնագույն աչքեր,
Քնքուշ ու տրտում, որպես իրիկուն.
Նա մի անծանոթ երկիրի աղջիկ էր,
Որ աղոթքի պես ապրեց իմ հոգում։
Նրա ժըպիտը մեղմ էր ու դողդոջ,
Որպես լուսնյակի ժպիտը տխուր.
Նա չուներ խոցող թովչանքը կնոջ.-
Նա մոտենում էր որպես քաղցր քույր...
Իմ հուշերի մեջ ամենից պայծառ,
Իմ լքված սրտի մաքուր հանգրվան.
Քույր իմ, դու չըկաս, քույր իմ, դու մեռար,
Ու քեզ հետ հոգուս լույսերը մեռան...
ՎԱՀԱՆ ՏԵՐՅԱՆ
| 
